Inschrijven voor de Alles Goed nieuwsbrief?
Klik hier
Tessa Meerman, 29
'Sinds de depressie leef ik meer in het hier en nu.'
Je bent niet alleen, er is plek voor jou.
Verhaal Tessa
Mijn relatie ging uit en op dat moment had ik geen werk, hierdoor werd ik op mezelf teruggeworpen en gleed ik in een depressie. Ik schaamde me voor de suïcidale gedachten die ik had en durfde geen hulp te vragen. Iedere dag schreef ik mijn negatieve gedachten op in een dagboek. Schrijven is mijn overleving geweest in een periode dat ik geen idee had waarom ik hier nog zou willen blijven. Ik had het gevoel dat er voor mij geen plek was in de maatschappij, want ik voelde me anders.
Door Marieke Werkman
Keerpunt
Op het dieptepunt lag ik in het donker dagenlang in mijn bed onder de lakens. Ik had last van suïcidale gedachten. Ik zag geen uitweg meer en wilde hier niet meer zijn. Mijn lichaam functioneerde amper en ik kreeg geen hap door mijn keel. Dit was eind 2021. Op Oudejaarsdag had ik geen plannen en lag ik nog steeds in bed. Mijn zus belde mij en vroeg of ik naar haar toe wilde komen. Ik zag het niet zitten, maar ze verplichtte mij om naar haar toe te komen. Ze vond het een zorgelijk idee dat ik alleen zou zijn tijdens de jaarwisseling. Ze gaf mij het gevoel dat ik gezien werd. Ik heb toen voor het eerst weer gegeten. Een paar dagen daarna tijdens therapie stelde de therapeut voor om antidepressiva te slikken, want ik zat op het diepste punt. Dat heeft in mij heel veel losgemaakt, gezien mijn familiegeschiedenis. Het hield me een spiegel voor dat het niet goed met me ging en dat ik iets moest veranderen. Ergens zat een sprankje hoop dat ik wilde leven. Ik wist alleen niet hoe met alles wat er in mij zat.
Eigen weg
Sinds de depressie leef ik meer in het hier en nu, want je kunt van alles bedenken hoe dingen gaan lopen. Daar heb je toch geen grip op. Dat werkt voor mij fijn. Ik vind mezelf veerkrachtig, daar put ik gezonde gedachten uit. De negatieve gedachtenstroom die op gang komt, probeer ik terug te fluiten. Ik herken nu sneller de signalen als het de verkeerde kant opgaat. Als ik minder goed slaap, ik ga piekeren en in de ochtend mijn bed minder goed uit kom. Ik ga dan ongezonder eten en snaaien. Duurt deze periode langer dan twee weken, dan moet er iets gebeuren. In beweging komen helpt, want dan verandert er fysiek en mentaal iets.
De belangrijkste stap is dat ik mezelf heb toegestaan om te accepteren dat ik me zo voelde. In de winter heb ik altijd last van sombere gedachten. Het hoort bij me. Ik heb geleerd om mezelf te accepteren zoals ik ben. En, dat ik keuzes mag maken die bij me passen. Het was moeilijk om mezelf dat toe te staan, dat ik bovenal kunst wil maken. Door te zingen en te schrijven kan ik mijn eigen bubbel creëren. Ik heb de vrijheid gevonden om mijn eigen weg te gaan.
Mijn stem
Al mijn hele leven ben ik aan het zingen en muziek aan het maken. Als kind was ik al een entertainer, deed dansjes en zong graag. Met humor en muziek wilde ik iedereen om me heen gelukkig maken. Ik heb Muziektheater gestudeerd. Muziek is mijn uitlaatklep en ik schrijf nog steeds iedere dag in mijn dagboek. De reden dat ik hier nog ben, komt door mijn pen en papier. Dat ik mijn gedachten aan het papier toevertrouwde. Mijn stem is getraind tijdens de opleiding die ik heb gevolgd. Ik speelde op het toneel vaak iemand anders, waardoor ik verwijderd raakte van mezelf. Ik wilde onderzoeken wat is nu eigenlijk mijn eigen stem? Het was een zoektocht naar mezelf. De dagboekfragmenten schreef ik in de donkerste periode van mijn leven. Ik wilde mijn eigen verhaal met anderen delen, want misschien kan ik nu de stem zijn die de ander nodig heeft om te horen.
Hee, ben je oke?
De voorstelling ‘Met Tessie in een depressie’, heb ik gemaakt over de periode waarin ik depressief was. Mijn eigen dagboekfragmenten heb ik ingezongen en ingesproken. Deze voorstelling is onderdeel van het project ‘Hee ben je oke’, waarin ik me richt op de mentale gezondheid van jongeren. Na afloop van de voorstelling kunnen mensen de vraag ‘Hee, ben je oké’, zelf ook (anoniem) beantwoorden. De antwoorden hierop worden later dit jaar geëxposeerd. Dit om depressie bespreekbaar te maken en het taboe te doorbreken. Het grootste compliment kreeg ik van ouders die na afloop van de voorstelling naar me toekwamen en zeiden; ‘Jij geeft ons hoop.’ Hun dochter was door zelfdoding om het leven gekomen.
Ik voel me dankbaar dat ik mijn verhaal mag inzetten om over mentale gezondheid en depressie te praten. Misschien herkennen mensen zich in mijn verhaal. Of geeft het inzichten, zodat mensen die in een depressie zitten er op die manier woorden aan kunnen geven. Ik probeer iedere dag bij te dragen aan een mentaal gezondere samenleving, terwijl ik daarnaast ook mijn eigen mentale gezondheid op de rit moet zien te houden.
Mijn debuut ep ‘stil maar, komt in het najaar uit. De nummers gaan over wat ik heb meegemaakt. Dat ik de stilte nodig heb, om mezelf te horen en dat al die gedachtes oke zijn. Ik omarm ze en mag vallen en daarna weer opstaan. Ik schrijf dagelijks in mijn dagboek. Als ik wakker word en voordat ik ga slapen, maak ik een lijstje van dankbaarheid. Om te kijken naar wat er nu is. Het voelt als het juiste pad, waarin de dingen op hun plek vallen.
Houdt TESSA. op instagram in de gaten voor de release van haar muziek dit najaar. (@gewoontessapunt)
De voorstelling met Tessie in een depressie is te zien:
– 9 en 10 september: Theater Koningshof in Maassluis
– 13 oktober: De kroepoeksfabriek in Vlaardingen
– November 2023 – februari 2025: Expositie brieven in Museum Vlaardingen
- Tessa won de publieksprijs in de categorie singer-songwriter in de finale van de Grote Prijs van Rotterdam.
- In december 2023 heeft ze de Waterweg Cultuurprijs gewoon met haar project ‘Hee, ben je oke?
Verdiepingsverhaal
Geef jezelf de tijd en wees niet te streng voor jezelf. Je doet op dit moment alles wat je kunt. Met alles wat er in je zit en dat is voldoende om te mogen leven.
Eenzaam
Op het dieptepunt waren suïcidale gedachten dagelijks aanwezig en kwam ik de deur niet meer uit. Ik voelde me eenzaam en lag in het donker onder de dekens. Ik schaamde me voor deze gedachten aan de dood en durfde er met niemand over te praten. In die tijd ben ik begonnen om mijn negatieve gedachten op te schrijven in mijn dagboek. In het verleden had ik al verschillende therapieën gevolgd. Steeds werd ik naar huis gestuurd met het label ‘Burn-out’, angststoornis of gewoon even niet lekker in je vel zitten. Ik had er weinig vertrouwen in, dat therapie me nog zou kunnen helpen.
EMDR
Uiteindelijk heb ik de stap gezet en opnieuw hulp gezocht. Met de therapeut die ik kreeg had ik een goede klik en ze heeft me enorm goed geholpen. Ze was eerlijk tegen me, echt een topwijf. Ik kreeg EMDR in combinatie met therapie. EMDR was gericht op de trauma’s die ik had meegemaakt, specifiek gericht op seksueel trauma, hechtingsproblemen en depressie. Mijn therapeut is gaan graven en stelde verdiepende vragen over mijn verleden en familiegeschiedenis. In beide lijnen van de familie komt depressie voor. Dit betekent gewoonweg dat ik er gevoeliger voor ben. Er viel een last van mijn schouders toen ik dit hoorde. Ik voelde me eindelijk ‘thuis’ binnen de klachten van een term binnen de GGZ. Hierna moest ik onderzoeken wat dit voor me betekende. Tegelijkertijd moest ik dealen met mijn depressie die steeds dieper en dieper ging. Ik raakte overspoeld door negatieve gedachten, gevoelens en emoties.
Trauma
Ik ben in mijn familieverleden gedoken. Wat is er allemaal gebeurd en wat dragen zij met zich mee? Het was moeilijk om dit aan te gaan en los te komen van het patroon waarin ik was opgegroeid. In mijn gezin ben ik de jongste van drie, mijn oudste zus is meervoudig gehandicapt. Het zorgen voor anderen is daar begonnen. Mijn vader heeft een poging tot zelfdoding gedaan toen ik 15 was. Het was aangrijpend, want ik wist ook helemaal niet wat een psychische ziekte was. De enige plek waar ik me destijds veilig voelde was de middelbare school, totdat ik werd aangerand door een docent. Ik was op zoek naar liefde, maar ik werd misbruikt. Dit heeft me beschadigd, waardoor ik jarenlang in een overlevingsstand stond. In liefdesrelaties durfde ik er niet meer op te vertrouwen, dat ik kwetsbaar mocht zijn. Ik heb door therapie geleerd dat kwetsbaarheid bij het leven hoort. Ik ben als mens veranderd, waardoor het een positieve invloed heeft op mijn relaties. Wat erin geresulteerd heeft dat ik nu een lieve vriend heb met wie ik mijn leven en de liefde wil delen.
Rode vlag
Er is een punt geweest dat mijn therapeut me aanraadde om antidepressiva te overwegen. Dat was op het moment waarop ik alleen nog maar in bed lag en aan de dood dacht. Ik wilde volgens mij niet echt dood, maar ik wilde weten hoe ik moest leven. Het slikken van antidepressiva was voor mij een no-go, want mijn vader heeft hiervan een overdosis ingenomen in combinatie met andere pillen. Hierdoor is antidepressiva voor mij een rode vlag. Ik zou mezelf nooit iets aan kunnen doen, maar ik durfde geen antidepressiva in huis te hebben of het in te nemen. Ik was ook bang om de pieken en dalen niet meer te voelen als kunstenaar, want antidepressiva vlakt af. Dit bleek een omslagpunt. Ik besefte dat alleen ikzelf diegene was die hierin verandering kon aanbrengen. Het was een hele pittige klus om mijn leven opnieuw vorm te geven, maar het is mogelijk.
Delen
Minder leuke emoties stop ik niet meer weg, want ik geef er aandacht aan door bijvoorbeeld een korte meditatie. Ik leef meer in het nu en voel me meer verbonden met de natuur. Als ik me voorbereid op een voorstelling, dan ga ik de natuur in en zit minder op sociale media. Daarnaast probeer ik gezond te eten en vraag om hulp als ik niet lekker in mijn vel zit. Het delen geeft verlichting. En, het feit dat ik anderen inzichten kan geven door mijn voorstelling. Ik ben eerlijker dan daarvoor. Als iemand me vraagt hoe het gaat, dan geef ik aan hoe ik me voel. Vroeger deed ik dit niet, maar als je de vraag stelt dan mag ik aangeven hoe het met me gaat.
Signalen
Als ik uit contact stap met andere mensen en ga denken: ‘Helemaal niemand vraagt aan me hoe het met me gaat.’ Ik merk dan dat ik me terugtrek en liever alleen ben. De gedachte: ‘Er is geen plek voor mij’, komt dan omhoog. Ik baal soms, ik baal dan dat ik baal. Dan denk ik: Het gaat goed met me en ik hoef mezelf niet af te rekenen op het feit dat ik alleen wil zijn. Ik ben ok, al worstel ik nog steeds met mijn gedachten en gevoelens. Het heeft me geholpen om te accepteren dat dit er soms is. Op dit moment ben ik tevreden met het leven en wie ik ben. Het is mild en tegelijkertijd is het allesomvattend.
Gedicht
Ga maar in je schijnwerper staan
Er was altijd al plaats
Je moest alleen een stap zetten
Met het ritme van je hart
Eigen en wijs
Tot je er bent
En oneindig schijnt