Kurt van Houten (51)
Soms begrijp ik niet waar onze zoons over praten. Ook op feestjes wordt de drukte mij snel teveel. Dan zeg ik tegen mezelf: je bent goed zoals je bent en je mag er zijn! Dus je mag ook naar huis als het teveel wordt.
Wil je mijn verhaal lezen?
Verhaal Kurt
Het reuzenrad
“Kurt, heb jij wel eens gehoord van een burn-out?” De huisarts keek me aandachtig aan. “Hebt u wel eens gehoord van een huisarts die zijn diploma bij de LOI heeft gehaald?” antwoordde ik kortaf. Drie weken later ging het fout. Ik wilde alleen nog maar in bed liggen, ontweek sociale verplichtingen en onttrok mij aan alles. Ik wilde alleen maar alleen zijn, elke vorm van contact was teveel. Ik moest mezelf door ieder uur, iedere dag en iedere week slepen. Ik was moe, zo moe dat mijn lichaam alleen kon rusten.
Er verstreken weken maar het ging niet beter eerder slechter. Ik kreeg last van stemmen. Meestal waren er ongeveer zes stemmen continue aanwezig. Vooral ‘s avonds en ‘s nachts was het kermis in mijn hoofd. Ik was ten einde raad. Het voelde als een reuzenrad dat niet meer stopte. Ik wilde uitstappen, maar zat vast in het oneindige draaien in mijn hoofd.
Oppas
Uiteindelijk belandde ik in een kliniek op 500 meter van ons huis. Ik was blij met mijn opname. Er waren weinig prikkels, ik kreeg medicatie en dat gaf rust. Niet verder achteruit gaan was op dat moment een overwinning. In het begin reageerde ik niet enthousiast op de kaarten van mijn gezin, vrienden en kennissen. Ook bezoek gaf snel te veel prikkels. Door de therapie leerde mij grenzen aangeven. Ik hoéfde niet te praten met bezoek wanneer mij dat teveel energie kostte. Mijn vrouw Carin en ik zaten dikwijls stil naast elkaar in de hal. We putten kracht uit de stilte en elkaars aanwezigheid. Het is een bijzondere ervaring om naast iemand te zitten die van je houdt zoals je bent, ook als je ziek bent.
Langzaam klauterde ik uit het diepe dal. Naar huis gaan was spannend. Ik ging weer meedraaien in het gezin en zag op tegen de hoeveelheid prikkels. Niet onterecht, uit de gezinsactiviteiten, waarvan ik voorheen genoot, haalde ik geen plezier. Mijn situatie verslechterde opnieuw. Er kwam een oppas voor momenten dat mijn vrouw niet thuis kon zijn. Ze kwam op onze jongste zoon passen en op mij. Het was nodig, maar ik ervoer het ook als denigrerend. Met zijn drieën, de oppas, onze jongste en ik, gingen we fietsen, wandelen, ijsjes eten en koffiedrinken. Het ondernemen van activiteiten was noodzakelijk voor herstel en ik wilde beter worden.
Pindakaas
Tijdens weer een verblijf in de kliniek onderging ik ongeveer 30 electroshock (ECT) behandelingen ondergaan. De stemmen werden minder, maar mijn stemming bleef slecht en mijn geheugen holde achteruit. Bijna zonder zelfvertrouwen ging ik na zeven maanden naar huis. Wat moest ik thuis doen? Zat mijn gezin nog wel op mij te wachten? Ik voelde mij verloren in ons eigen huis als ik meende dat de pindakaas op een andere plek stond dan voor de opname. Mijn gezin had geleefd en herinneringen gemaakt die ik had gemist.
Het Kleinduimpje plan
De eerste keer dat ik onze jongste weer naar school bracht, wat hooguit vijf minuten fietsen was, kwamen we om 10.00 uur aan. We fietsten kris kras door de binnenstad van Groningen. Ik vertelde hem dat we dat deden omdat het feest was. In werkelijkheid wist ik de weg niet meer. Ik hoor u denken: “Kijk dan op je telefoon, man.”, maar zelfs dat kon ik niet bedenken.
Ik moest en zou een oplossing bedenken, dit taakje wilde ik voor geen goud missen. Zo ontstond ‘het Kleinduimpje plan’. Ik kocht groen touw en fietste de route, met behulp van Google Maps opnieuw. Aan lantaarnpalen en bomen bond ik een groen touwtje. Toen het met herkenningstouwtje wel lukte onze zoon zelf naar school te brengen, voelde ik mij de koning te rijk. Dit was mijn manier om weer mee te draaien. Tot vorig jaar zaten om een of twee lantaarnpalen nog touwtjes. Iedere keer wanneer ik voorbij fietste, glunderde ik trots, die touwtjes waren een teken van overwinning en mijn herwonnen onafhankelijkheid. Ik deed weer mee binnen het gezin en ging weer leven in plaats van overleven!
De toekomst terug
Na de burn-out verwachtte ik alles te kunnen wat ik daarvoor kon. Dat was een vergissing. Mijn geheugen en concentratie zijn dermate achteruit gegaan dat het mij veel energie kost om gesprekken te volgen. Soms begrijp ik niet waar onze zoons over praten. Ook op feestjes wordt de drukte mij snel teveel. Dan zeg ik tegen mezelf: “Kurt, je bent goed zoals je bent en je mag er zijn! Dus je mag ook naar huis als het teveel wordt.”
Volgens een groot aantal deskundigen moet ik niet terug willen naar hoe ik voor de burn-out leefde. Dat leven heeft mij immers ernstig ziek gemaakt. Op bepaalde vlakken wil ik het ook niet terug. Ik genoot van het werk dat ik deed voor mijn burn-out. Ik dacht dat commercieel succes en winst maken de hoogst haalbare doelen waren. Wat ik nu doe, durf ik nauwelijks werk te noemen. Het is ‘slechts’ tien uur per week, grotendeels als vrijwilliger. Daarentegen geeft het mij veel meer voldoening dan ik ooit had verwacht. Ik heb cursussen ervaringsdeskundigheid gevolgd en geef deze nu zelf. Daarnaast zit ik in de cliëntenraad van de kliniek. Het spreken over mijn ervaringen met artsen in opleiding of met cliënten in soortgelijke situatie als waar ik in zat geeft mij veel voldoening. De trainingen die ik als ervaringsdeskundige geef hebben mijn hart gestolen. Het is zo bijzonder om mensen te helpen hoe zij met de ballast op hun schouders om kunnen gaan.
Eigenwijs
Soms wordt mijn gezin en het vrijwilligerswerk voor mij te druk, dan moet ik oppassen. Ik heb geluk met mensen om mij heen die mij erop wijzen dat ik over mijn grenzen ga. Ik moet dan rust nemen. Helaas ben ik eigenwijs en heb ik de neiging dan toch nog even door te gaan. Als het advies gestoeld is op bezorgdheid raakt het mij en dan neem ik toch rust. Het is vallen en opstaan maar tegenwoordig ben ik een van mijn eigen hulpverleners. Ik kan genieten van het leven, van mijn gezin en van mijn vrijwillgerswerk. Ik heb niet voor niets gestreden en ben trots op wat ik heb bereikt.
