Merel Wildschut (31)
Wanneer ik niet langer kan ontkomen aan een depressieve periode, dan voelt het alsof ik alle liefdesverdrieten bij elkaar heb.
Wil je mijn verhaal lezen?
Verhaal Merel
Alle liefdesverdrieten van de wereld
Wanneer ik niet langer kan ontkomen aan een depressie periode, dan voelt het alsof ik alle liefdesverdrieten bij elkaar heb. alsof ik helemaal alleen op de wereld ben. Ik voel me eenzaam en onveilig. Mensen zeggen ‘vergeet niet een beetje te genieten’, maar voor mij voelt alles eindeloos. alsof het nooit meer beter wordt – al weet ik heus wel beter. Het is een grillig leven en de scherpe randjes lijken soms maar niet te verdwijnen.
Mijn depressie fluistert me in dat ik inderdaad alleen ben. Dat – zie je wel, niemand van me houdt. dat ik dingen alleen moet oplossen, want niemand zit op mij te wachten. Ik heb soms dagenlang gedachten over een ongeluk krijgen en dat er dan helemaal niemand naar het ziekenhuis zal komen, als ik gewond raak. Of, erger nog, als ik overlijd, wie komt er dan naar mijn begrafenis? Deze gedachten kunnen als een hardnekkige loop vast zitten in mijn hoofd. Voor mij is dat echt een waarheid geworden en ik durf bijna niet meer door de stad te fietsen, omdat ik zeker weet dat er iets ergs gaat gebeuren.
Geloven in mezelf lukt even niet
Als ik complimenten krijg over dingen die ik goed heb gedaan, bijvoorbeeld een presentatie waarvoor ik ben ingehuurd, dan ga ik er vanuit dat die mensen geen idee hebben waar ze het over hebben. Iedereen kan toch zien dat ik helemaal niks van mijn leven maak.
En eigenlijk wil ik er ook op die momenten helemaal niks van maken. Alle idealen en dromen die ik heb als ik niet depressief ben, lijken heel ver weg te zijn. Hetzelfde geldt voor de hobby’s die ik doorgaans leuk vind, of de mensen die ik graag spreek, of de muziek die ik graag luister – het lijkt allemaal zó ver weg. En zo onbelangrijk ook. Want waarom zou ik plezier maken? Waarom zou ik genieten?
Mijn depressie fluistert me in dat ik niet per se dood wil, maar ook niet dat ik per se wil leven. In het Engels omschrijf je deze gemoedstoestand denk ik het beste als ‘feeling numb’. Dat is hoe het voelt. Het maakt allemaal niet zoveel uit en ik heb geen idee hoe lang het duurt.
Schrijven als medicijn
Het helpt om te schrijven. Hele notitieboeken vol. Het liefst zit ik ergens op een bank, in een tentje, met een gemberthee of een koffie en een notitieboek en een pen. Ik kan m’n hart dan luchten in poëzie of in persoonlijke blogs. Op hele slechte dagen vind ik het prettig dat er mensen om me heen zijn en dat ik niet echt iets hoef, maar toch iets nuttigs doe. Het maakt dat ik voel dat ik erbij hoor. Mezelf opsluiten in huis helpt me niet verder. Ik moet naar buiten.
Wandelen in de buitenlucht, sporten, mijn lichaam in beweging houden, dat zijn dingen die helpen. De natuur opzoeken en uitwaaien. Mijn hoofd leegmaken. Het maakt dingen lichter, maar het is zeker geen wondermiddel. Verder hecht ik heel veel waarde aan fijne alledaagse dingen. Zoals mooie films en goede boeken – maar natuurlijk ook comfort food, Mexicaanse schotels of curry’s, een goede pan soep koken voor mij en vriendinnen. Met stokbroodjes en wijntjes erbij, knuffelen met mijn katten, goede koffies drinken (en oké taart eten). Wanneer ik een beetje licht aan het einde van de depressieve tunnel zie, dan ga ik altijd weer meer waarde hechten aan kleine dingen, heb ik gemerkt. Dan zie ik weer in dat het leven toch wel echt zin heeft en dat het toch wel echt de moeite waard is om te genieten van kleine dingen.
Waarderen wat ik wel heb
Ik probeer op een afstandje naar mijn leven te kijken. Hoe heb ik de boel voor elkaar? Ik heb een gezellig huisje, twee lieve katten, vrienden die om me geven. Soms is er zelfs iemand die me leuk vindt. Of zelfs zo leuk dat ze best wel kan dealen met al mijn grilligheid. Ik kan dingen. Ik ben, verder, gezond. Ik doe het niet slecht in het leven, over het algemeen genomen. Als ik zo naar een vriend of vriendin zou kijken, dan zou ik hem of haar complimenteren en uitspreken hoeveel waardering ik voor diegene heb. Soms schrijf ik dit soort dingen op. Dan geef ik mezelf complimenten. Ook dat helpt, soms.
Ik probeer die eindeloosheid te doorbreken door juist wel een beetje plannen te maken voor de nabije toekomst. Al voelt het soms wat triviaal om naar dingen als reisjes te kijken, als ik eigenlijk ’s ochtends nog heb gedacht: ‘nou als ik vandaag onder een tram kom, dan is dat niet echt een heel groot probleem.’ Toch probeer ik het wel. Leuke dingen plannen met vrienden, reisjes boeken, bedenken welke films ik de komende tijd wil zien. Want ik weet dat zo’n depressieve periode ook altijd weer voorbij gaat.
Gelukkig.
