Inschrijven voor de Alles Goed nieuwsbrief?
Klik hier
Valeria
‘Langzaam maar zeker vond ik weer energie, perspectief en veerkracht.’
Een burn-out is iets waarvan je denkt dat het je niet zou overkomen. Je hoort mensen zeggen: "Als je zo doorgaat, raak je opgebrand." Maar diep van binnen geloof je dat jij sterk genoeg bent, dat het jou niet zal raken. Totdat het gebeurt.
Verhaal Valeria
Hallo, ik ben Valeria, een Argentijnse vrouw die al 11 jaar met plezier in Nederland woont. Toen ik naar Nederland kwam, vond ik het heel belangrijk om snel de taal te leren, zodat ik een opleiding kon beginnen. Dat is me snel gelukt, want ik ben altijd een doorzetter geweest. Als ik iets in mijn hoofd had, ging ik ervoor.
Ik ben altijd een energiek persoon geweest. Ik was gewend om te werken en intensief te sporten naast mijn werk. Verder heb ik altijd een druk sociaal leven gehad; ik was vaak te vinden met vrienden of familie.
In 2020 eindigde een relatie van 11 jaar, terwijl de coronapandemie de wereld in haar greep had. De psychologie beschrijft drie pilaren die belangrijk zijn voor het welzijn van de mens: relaties, wonen en werk. Als een van deze pilaren wegvalt, maar de andere twee nog aanwezig zijn, kan een persoon vaak doorgaan. Maar wanneer alle drie pilaren tegelijk wegvallen, ontstaat er enorme stress. Dit is precies wat mij overkwam. Na het opbouwen van een nieuw leven in Nederland, was ik ineens single, moest ik het huis uit en moest ik nieuw werk vinden, terwijl ik niet eens wist hoe ik verder moest.
Nieuwe uitdaging
Toen ik dacht dat mijn leven een beetje stabiel was, had ik een nieuw huis gevonden waar ik me thuis voelde en vond ik weer de spark in het leven. Op dat moment besloot ik een nieuwe uitdaging aan te gaan: een tweede opleiding volgen. Ik was niet gelukkig met mijn werk en wilde iets anders, dus ik dacht: dit is mijn kans.
Na deze beslissing begon ik mijn tweede opleiding. Ik dacht: ‘Dit kan ik.’ Maar al snel merkte ik dat de druk van een werk/leertraject veel groter was dan ik had verwacht. Ik miste mijn weekenden, mijn boswandelingen, mijn kampeertripjes. Opeens nam de opleiding alle ruimte in mijn leven in beslag, en de rest ging op de achtergrond.
In december 2023 stond mijn leven ineens op z’n kop: ik kreeg de diagnose burn-out. Tegelijkertijd bevond mijn vader zich in de laatste fase van een terminale ziekte. Hij vocht tegen kanker, terwijl ik probeerde mijn opleiding tot anesthesiemedewerker voort te zetten. Alles bij elkaar werd het me te zwaar, en op een dag kon ik niet meer verder.
Het moment waarop alles stilviel
Een burn-out is iets waarvan je denkt dat het je niet zou overkomen. Je hoort mensen zeggen: “Als je zo doorgaat, raak je opgebrand.” Maar diep van binnen geloof je dat jij sterk genoeg bent, dat het jou niet zal raken. Totdat het gebeurt.
Ik was altijd actief, altijd bezig met werken, leren, en een druk sociaal leven. Maar ineens kon ik niets meer. Ik moest mijn opleiding pauzeren, ik kon niet naar mijn werk, en zelfs dagelijkse taken voelden overweldigend. Angstaanvallen, slapeloze nachten, constante piekergedachten… ik herkende mezelf niet meer.
Toen overleed mijn vader. Zijn verlies bracht een verdriet dat ik niet kon bevatten, en mijn rouw versterkte de uitputting. Het voelde alsof alles waar ik op vertrouwde, mijn kracht, mijn energie, mijn stabiliteit, was weggenomen. Mijn lichaam en geest schreeuwden om rust, maar ik wist niet hoe ik die kon vinden.
Het pad naar herstel
In het begin worstelde ik met ‘niks doen’. Ik was gewend om altijd bezig te zijn, altijd doelen na te streven. Stilzitten voelde alsof ik faalde. Maar stap voor stap leerde ik mijn nieuwe realiteit te accepteren.
De natuur werd mijn veilige haven. In het groen voelde ik me kalmer, vrijer. Zo begon ik vrijwilligerswerk te doen bij de Vredestuin. Elke vrijdagochtend werkte ik in de tuin, soms energiek, soms met moeite. Zelfs op dagen dat ik weinig kon doen, ging ik voor de gesprekken en het gevoel van gemeenschap. Daarnaast was ik veel te vinden in het bos, waar ik mijn tweede huis hebt gevonden. Ook als het maar een half uurtje is, een frisse neus halen helpt enorm om mijn hoofd leeg te halen en weer aanwezig kunnen zijn in het nu.
Een plek om weer te groeien
De tuin gaf me meer dan alleen een plek om tot rust te komen. Het hielp me om weer deel uit te maken van een systeem. Nieuwe dingen waren spannend, zelfs kleine stappen leken groot. Maar de tuin bood een zachte omgeving waar ik kon experimenteren, leren en herstellen in mijn eigen tempo.
Langzaam maar zeker vond ik weer energie, perspectief en veerkracht. De tuin, de natuur en de mensen om me heen hielpen me om mijn eigen kracht terug te vinden.
De wandelingen in het bos werden routine, en ik begon te merken het effect van de natuur in mijn lijf. Ik had opeens ruimte om meer te kunnen voelen, om de emoties te laten stromen door mijn lichaam. Het bos maakte een veilige plek om alles door te kunnen voelen, om te ontladen, en tegelijkertijd opgeladen naar huis te komen.
Een nieuwe kijk op het leven
Herstellen van een burn-out is meer dan alleen genezen; het is transformeren. Het is accepteren dat de persoon die je was niet meer bestaat en dat je een nieuwe versie van jezelf aan het bouwen bent. Het kost tijd, en het vraagt moed om niet terug te willen naar hoe het was, maar vooruit te kijken naar wat kan zijn.
Voor mij betekende mijn burn-out leren leven met mijn gevoelens, mijn emoties, en de onzekerheid van het moment. Het leven is fragiel en vluchtig, en onze grootste prioriteit zou moeten zijn om het beste te maken van de tijd die we hebben.
Soms herken ik mezelf niet meer, en vrienden zeggen vaak: “Wat ben je veranderd.” Hoe kan ik niet veranderen? Ik ben herboren. Deze nieuwe versie van mezelf zoekt rust boven spanning, geluk boven ambitie. Ik kies nu bewust voor het leven, want het leven is hier en nu.