Op “De dag voor ervaringswerkers” van de Parnassia Groep mocht ik een workshop geven over jezelf laten zien. We zaten met zijn twaalven in een veel te warm zaaltje in het Rotterdamse Bibliotheek Theater. De temperatuur liep verder op toen de deelnemers ontdekten dat ze op de foto moesten. Het stond wel in het programmaboekje, maar ja, wie leest dat? Deelnemer Emi: “Ik lees nooit handleidingen en ook geen programmaboekjes” 

Maar goed, als Emi had geweten dat hij vandaag op de foto zou gaan, dan was hij niet gekomen. Al 30 jaar heeft hij geen foto’s van zichzelf gemaakt. Emi vindt het prima als anderen zijn foto zien, maar zelf kan hij er niet naar kijken. En als hij wel op de foto staat dan is dat omdat iemand het ooit stiekem gedaan heeft. “Het zal wel te maken hebben met een gebrek aan eigenwaarde”.  

Ook de andere deelnemers kijken alsof ze in de wachtkamer van de tandarts zitten. Twee deelnemers hebben het programmaboekje wel gelezen en hebben bewust gekozen voor deze workshop. Een van de deelnemers zegt: “Ik ben er klaar voor om mezelf te laten zien.” Een andere deelnemer: “Door ziekte was ik 40 kilo aangekomen. Ik was mezelf niet meer. Nu ben ik bijna weer op gewicht, dus een goed moment om op de foto te gaan. Ik wil het beeld van een mooie vrouw zien, en niet alleen maar het lijden”. 

Alle deelnemers vertellen hun eigen verhaal. Hoe ze aan zichzelf zien dat ze iets hebben meegemaakt. Naar jezelf kijken is te confronterend. Maar als de deelnemers naar elkaar kijken, zien ze alleen maar mooie mensen. Iedereen vindt Emi er ontzettend stoer uitzien. Een stevige kerel die ontzag oproept.  

Ik vraag Emi hoe hij op de foto wil. Is er een gevoel waar hij voor de foto contact mee kan maken. Emi: “Ik wil stoer op de foto. Ik wil dat beeld zien dat anderen ook van mij zien.” Emi laat zichzelf zien en ik mag een foto maken. En hij durft naar zichzelf te kijken. De andere deelnemers juichen als ze de foto van Emi zien: zo stoer. Een van deelnemers wil zelfs heel erg graag samen met hem op de foto. En ze wil weten of hij nog vrijgezel is.  

Dezelfde avond krijg ik van een deelnemers een aantal behind the scene foto’s toegestuurd. Oef, moeilijk om naar mezelf te kijken. Met een kritische blik zie ik alle dingen die me storen. En dan denk ik ook weer aan de foto die nu al 10 jaar op mijn linkedin profiel staat. Het is wel een echte Paul Levitton foto. Jaren maakte ik mezelf wijs dat dat de reden was dat ik hem nog niet had vervangen voor een recente foto. Binnenkort maar eens een nieuwe foto maken.  

Kun jij naar jezelf kijken?