Hart Op is een project voor jongeren die te maken hebben gehad met depressieve klachten. Ze willen hierover gaan vertellen in een creatieve vorm. Schrijfcoach Caro vertelt over de startdag.

De kennismaking begon onwennig, verschillende pizza’s kwamen op tafel en mensen begonnen twijfelend aan een eerste punt. De sfeer kwam los: we stelden ons voor aan de hand van ervaringen tijdens de zomervakantie. Robin nam een houten bordje mee, waar zij tijdens haar kampeervakantie een afbeelding van een hangmat met tent in had gebrand met zonlicht en een vergrootglas. Nicky liet een foto van haar en Robin op vakantie zien, waarin zij zich goed voelde. Hannah en Rahul hadden samen panda’s bezocht. Armando droeg een gedicht voor, met trillende handen, maar zei daarna dat hij het fijn en leuk vond om te delen. Frederike droeg een gedicht voor over eetlepels ‘My grandfather loved watering plants too. More than the plants loved water. My grandmother told him. “A tablespoon a day”. And I thought that was love.’. Caro droeg een gedicht over surfen voor ‘Surfen is voor mij één van de weinige momenten dat ik echt uit mijn hoofd ben, en helemaal op kan gaan in het moment.’

Je verhaal vertellen kan door middel van spoken word, geschreven woord of beeld. Hierbij staat het de deelnemers ook vrij om zelf creatief aan de slag te gaan en buiten de kaders te denken. Frederike begeleidt de spoken word workshops, Caro het geschreven woord en Sanne beeld. De coaches vertelden wat hen inspiratie brengt en legden hun manier van werken uit. Los schrijven bijvoorbeeld, zonder je pen op te tillen van het vel, in- en uitzoomen op één situatie, woord of klank. Sanne liet foto’s zien van haar documentaire achtige stijl. Hoe ze inzoomt op een hand: persoonlijk, alledaags en feitelijk tegelijk. Sanne zal onder andere Robin gaan coachen, die wil laten zien hoe het is, als het niet goed met haar gaat: een kant die mensen niet zo snel van haar zien.

Ter afsluiting hebben we het Alles Goed kaartspel gespeeld. Met behulp van vraagkaarten, gingen we het gesprek aan over depressie. Dit was wat aftasten in het begin, maar er was veel her- en erkenning in wat er gezegd werd. Iemand vertelde: ‘Voor mij is depressie een kamer waar de lichten uit zijn. Ik loop tegen alle meubels en weet niet meer waar het lichtknopje zich bevindt.’. Armando reageerde hierop met ‘Deze beschrijving geeft mij echt kippenvel, je verwoordt hoe ik het zelf ook vaak voel.’

Ook hebben we het gehad over de fijne dingen van het leven en dat het leven zoveel mooie dingen bevat. Bijvoorbeeld fietsen, met je haren in de wind. En hoe dit anders kan zijn tijdens een depressie. ‘Het voelt als een baksteen op mijn fiets, dat zelfs mijn fiets en bewegen zwaarder voelt.’ Leegte en zwaarte was het overkoepelende thema wat naar voren kwam in de ervaringen.

Caro Suringar