Hoe je mij kan helpen? Durf!

Durf met me te praten; een oprechte mail, sms of brief te sturen. Durf onverwachts bij me langs te gaan. Durf me tegen te spreken of zelfs ruzie te maken. Durf het te zeggen als je niet weet wat je moet zeggen. Durf dingen te vragen; mij en mijn depressie echt te leren kennen.

Doe. Wees proactief. Zeg niet “je kan altijd bellen” of “laat het maar weten als je iets nodig hebt”, toon initiatief. Ik weet niet altijd wat ik nodig heb, wat ik wil of wat goed voor me is. Dat is de depressie. Het zal me niet altijd lukken om waardering te tonen en zal misschien de telefoon niet opnemen. Maar op verdrietige dagen geeft niets meer troost dan jouw pogingen die laten blijken dat je om me geeft.

Ontken me niet. Vraag me hoe het is en luister. Niemand met een depressie is gebaat bij opmerkingen als “het komt wel goed” of “maar er zijn ook mooie dingen”. Dat laatste weet ik zelf ook wel. Ik kan 100 dingen opnoemen die ik anders zou moeten doen om me beter te gaan voelen, maar het lukt gewoon niet. Ik schaam me er al genoeg voor.. Daarom kan ik je begrip zoveel beter gebruiken dan je oordeel of advies.

Blijf jezelf. Hoe slecht het ook met mij gaat; jouw problemen blijven altijd belangrijk, dus wees eerlijk. Ik heb je nodig, maar je hoeft jezelf niet te vergeten om er voor mij te kunnen zijn. Sterker nog: als je jouw dingen met mij deelt voel ik me verbonden met je en kan ik ook iets betekenen.

Lach, samen, met en om mij. Het moet voor ons allebei een beetje draagbaar blijven. Het leven is al veel te serieus.